ฝ่ายอ้วนสุดซึ่งอยู่ ณ เมืองลำหยงนั้นให้แต่งโต๊ะเลี้ยงขุนนาง อ้วนสุดก็กินด้วย ฝ่ายซุกเซ็กซึ่งไปตีเมืองโลกั๋งครั้นได้เมืองแล้วจึงกลับมาลำหยงเข้าไปหาอ้วนสุด อ้วนสุดเห็นก็ดีใจจึงจูงมือไปให้กินโต๊ะด้วย แลซุกเซ็กคนนี้จะได้เป็นบ่าวของอ้วนสุดแต่เดิมนั้นหามิได้ เป็นแต่บุตร ซุนเกี๋ยน ครั้นบิดาตายจึงยกมาอยู่เมืองกังหนำ เมื่อโตเกี๋ยมเจ้าเมืองกันหนำนั้นเห็นจะไม่เป็นสุข ด้วยเมืองกังหนำขึ้นเป็นน้าซุนเซ็ก ซุนเซ็กจึงพามารดากับครอบครัวไปไว้ตำบลขยกโอ๋ใกล้เมือง ตันเอี๋ยง แต่ตัวซุนเซ็กนั้นไปทำการอยู่กับอ้วนสุด อ้วนสุดก็รักใคร่ตั้งให้เป็นเก้าอุ้ยนายทหาร ได้ใช้ไปตีเมืองเก๋งกวนได้เมืองครั้งหนึ่ง แล้วกับไปตีเมืองโลกั๋งได้อีกเมืองหนึ่งมีความชอบ อ้วนสุด มิได้ให้บำเหน็จ แต่เรียกให้กินโต๊ะ ครั้นกินสำเร็จแล้ว ขุนนางทั้งปวงก็ชวนกันไปที่อยู่ ซุนเซ็กก็ลาอ้วนสุดมาบ้าน ซุนเซ็กก็ออกไปเที่ยวอยู่ในสวนดอกไม้ที่หลังตึก คิดน้อยใจอ้วนสุดว่ามิได้นับถือ ซุนเซ็กก็ร้องไห้

พอจูตีซึ่งเป็นทหารของบิดาซุนเซ็กนั้นเดินเข้ามา เห็นซุนเซ็กยืนร้องไห้อยู่ จูตีก็หัวเราะแล้วว่า บิดาของท่านยังมีชีวิตอยู่ จะทำการสิ่งใดก็ปรึกษาเราทุกครั้ง บัดนี้ท่านขัดเคืองสิ่งใดจึงมิได้ถามเรามาร้องไห้อยู่ฉะนี้ ซุกเซ็กเหลียวไปเห็นจูตีก็ค่อยคลายใจ เชิญให้จูตีนั่งแล้วว่าก็ทำความชอบต่ออ้วนสุด อ้วนสุดมิได้นับถือ เราจึงน้อยใจ ครั้นจะคิดการสืบไปให้เหมือนบิดา กำลังก็น้อยเห็นจะไม่ตลอด จูตีจึงว่าท่านก็มีตระกูล แลจะมาร้องไห้อยู่ฉะนี้เหมือนมิใช่ชาติทหาร ให้ท่านคิดอ่านเข้าไปหาอ้วนสุด ขอทหารยกไปช่วยงอเก๋งผู้เป็นน้าชายซึ่งอยู่เมืองตันเอี๋ยง ก็จะมีกำลังมากขึ้น

พอลิห้อมที่ปรึกษาของอ้วนสุดจะมาหาซุนเซ็ก ลิห้อมแอบฟังอยู่ได้ยินเนื้อความดังนั้น ลิห้อม จึงเดินเข้าไปแล้วว่าแก่ซุนเซ็กว่า ซึ่งท่านคิดการนี้ดีนักทหารของข้าพเจ้าที่มีฝีมือมีอยู่สักร้อยหนึ่ง จะทำการด้วยท่าน ข้าพเจ้าเกรงแต่อ้วนสุดจะมิให้ทหาร ซุนเซ็กจึงว่าท่านอย่าวิตกเลย ตราหยกสำหรับกษัตริย์ของบิดาเรามีอยู่ เราจะเอาตรานั้นไปให้แก่อ้วนสุด อ้วนสุดก็จะสิ้นสงสัยจะให้ทหารแก่เราโดยง่าย ซุกเซ็กจึงไปหาอ้วนสุดแล้วบอกว่า บิดาข้าพเจ้าตายก็ยังมิได้แก้แค้นเล่าอิ้ว บัดนี้ข้าพเจ้าพามารดากับภรรยาไปฝากไว้กับงอเก๋งผู้นำ ณ เมืองตันเอี๋ยง เล่าอิ้วซึ่งเป็นเชื้อพระเจ้าเหี้ยนเต้กระทำการเบียดเบียนต่าง ๆ ข้าพเจ้าจะเอาตราหยกนี้ให้ไว้เป็นจำนำ ข้าพเจ้าจะขอทหารของท่านไปช่วยงอเก๋งผู้นำแก้แค้นเล่าอิ้ว

อ้วนสุดเห็นตราหยกดังนั้นก็ยินดี จึงรับตรานั้นมาดูแล้วทำเป็นว่าเราจะปรารถนาอันใดกับตราหยก แต่ท่านได้เอามาแล้วเราจะช่วยรักษาไว้ อันตัวท่านได้มาอยู่กับเรามีธุระสิ่งใดเราจะช่วย อ้วนสุดจึงจัดทหารสามพันกับม้าห้าร้อยให้แก่ซุนเซ็ก แล้วจึงสั่งว่าท่านไปทำการแล้วเร่งกลับมา อย่าเพ่อทำการสิ่งใดต่อไปด้วยตัวท่านยังอ่อนความคิดอยู่ แล้วก็เป็นขุนนางผู้น้อย ให้ท่านกลับมาหาเราจะตั้งเป็นขุนนางผู้ใหญ่

ซุนเซ็กขอจูตี ลิห้อมที่ปรึกษา เทียนภา ฮันต๋ง อุยกายนายทหารซึ่งเคยทำการกับบิดานั้น อ้วนสุดก็ให้ ซุนเซ็กยกทหารออกจากเมืองลำหยง ไปถึงเมืองตันเอี๋ยง พอพบจิวยี่คุมพวกมา จะไปเยือนมารดา ณ เมืองซีเสง ซุนเซ็กก็หยุดอยู่ จิวยี่แลเห็นซุนเซ็กจึงลงจากม้ามาคำนับ ซุนเซ็กก็รับคำนับ

แลจิวยี่คนนี้ เมื่อบิดาซุนเซ็กรบกับตั๋งโต๊ะนั้น บิดาซุนเซ็กพาเอาครอบครัวไปไว้ ณ เมืองซีเสงใกล้บ้านจิวยี่ จิวยี่กับซุนเซ็กจึงชอบกันมา แต่ซุนเซ็กนั้นแก่กว่าจิวยี่สองเดือน จิวยี่จึงเรียกว่าพี่ ซุนเซ็กจึงเล่าเนื้อความทั้งปวงให้จิวยี่ฟัง จิวยี่จึงว่าข้าพเจ้าจะขออาสาทำการด้วย ท่านจะได้ช่วยกันคิดการใหญ่สืบไป จิวยี่จึงว่าแม้ท่านสมัครด้วยเราดังนั้นเราคิดไว้นั้นก็จะสำเร็จโดยง่าย แล้วซุนเซ็กจึงพาจิวยี่ไปพูดกับจูตี ลิห้อม จิวยี่จึงว่า ในเมืองกังตั๋งนั้นมีคนดีอยู่สองคนท่านรู้จักหรือไม่ ซุนเซ็กจึงถามว่าสองคนนั้นชื่ออะไร จิวยี่บอกว่าคนหนึ่งชื่อเตียวเจียวชาวเมืองเพ้งเสีย คนหนึ่งชื่อเตียวเหียนชาวเมืองกองเหลงสองคนนี้มีปัญญาเป็นอันมาก บัดนี้หนีโจรมาอยู่เมืองกังตั๋ง ท่านจงคิดอ่านให้ไปเชิญมาจะได้ช่วยกันคิดการสืบไป ซุนเซ็กยินดีนักจึงแต่งให้ทหารคุมเอาสิ่งของเป็นอันมาก ให้เชิญตัวเตียวเจียว เตียวเหียนมา ซุนเซ็กจึงเล่าเนื้อความทั้งปวงให้ฟัง เตียวเจียว เตียวเหียนก็ยอมจะทำการด้วย ซุนเซ็กจึงตั้งเตียวเจียวให้เป็นใหญ่กว่านายทหารซ้ายขวา ตั้งเตียนเหียนเป็นที่ปรึกษา แล้วคิดอ่านจะยกไปรบเล่าอิ้วตั้งอยู่ขยกโอ๋