ซุนกวนได้ยินโลซกว่าก็ดีใจจึงว่า เราได้ยินชื่ออยู่ช้านานแล้ว จงไปเชิญมาเถิด โลซกก็ไปเชิญบังทองเข้าไปหาซุนกวนแล้วคำนับตามธรรมเนียม ซุนกวนจึงพิจารณารูปร่างแลลักษณะบังทอง เห็นคิ้วใหญ่จมูกโด่งหน้าดำหนวดสั้น รูปนั้นวิปริตนักน้ำใจจึงไม่ยินดี ซุนกวนจึงถามบังทองว่า ความรู้ซึ่งท่านเรียนมานั้น เอาอันใดเป็นหลักเป็นที่ยึด บังทองจึงบอกว่า ซึ่งจะเป็นหลักเป็นที่ยึดนั้น สุดแต่การเป็นประมาณ เมื่อการสิ่งใดมีมาจึงจะคิดต่อไป

ซุนกวนจึงถามว่า ปัญญาวิชาการท่านเรียนมากับจิวยี่ยังเป็นกระไรกัน บังทองจึงตอบว่า ความรู้วิชาการข้าพเจ้าเรียนมาผิดกับจิวยี่มากนัก ซุนกวนนั้นยังนับถือจิวยี่อยู่ไม่ชอบน้ำใจจึงว่าแก่บังทองว่า เชิญท่านออกไปก่อนเถิด เมื่อมีราชการข้างหน้าไปจึงเชิญท่านมาคิดอ่าน บังทองจึงได้ยินซุนกวนว่าดังนั้นทอดใจใหญ่แล้วก็ออกมา

โลซกครั้นเห็นบังทองออกไปแล้วจึงถามซุนกวนว่า เป็นไรท่านไม่เอาบังทองไว้ทำราชการเล่า ซุนกวนจึงถามว่า เราพิเคราะห์รูปร่างก็ไม่สมที่ว่ามีสติปัญญา แล้วพูดจาพลุ่มพล่าม ถึงเอาก็ไม่เห็นจะได้ราชการ โลซกจึงว่า เมื่อครั้งยกทัพเรือลงมารบเมืองเราครั้งนั้น บังทองได้ช่วยจิวยี่แต่งกลอุบายไปลวงโจโฉ จิวยี่จึงได้เผาเรือแลทหารโจโฉตายเป็นอันมาก ข้าพเจ้าเห็นว่าบังทองมีความชอบอยู่ ขอท่านดำริจงควร

ซุนกวนจึงว่า โจโฉทำการครั้งนั้น เป็นความผิดของโจโฉเอง จะเป็นความบังทองนั้นหาไม่ เราไม่ชอบใจไม่เอาไว้แล้ว โลซกจึงไปหาบังทองว่าเราช่วยว่ากล่าวท่านก็หนักหนา ซุนกวนก็ไม่เอาท่านไว้ ท่านจงค่อยรักษาตัวอยู่พลางเถิด บังทองได้ยินโลซกว่าดังนั้นก็ก้มหน้านิ่งเสียมิได้ตอบประการใด แต่ทอดใจใหญ่อยู่ โลซกจึงว่า เราเห็นกิริยาอาการท่านต่อจะไม่อยู่ในเมืองกังตั๋งแล้ว ท่านก็มีวิชาประกอบทั้งปัญญา จงพิเคราะห์ดูเห็นว่าจะไปอยู่ทิศใดตำบลใดจะเป็นประโยชน์แก่ท่าน ก็เชิญบอกเราให้แจ้งเถิด

บังทองได้ยินดังนั้นจึงบอกว่า น้ำใจเราใคร่ไปอยู่ด้วยโจโฉ โลซกจึงว่าท่านมีสติปัญญาดุจแก้วอันงาม ซึ่งจะไปอยู่ด้วยโจโฉนั้นเหมือนไปอยู่ในที่มืดที่ลับไม่สมควร ขอท่านไป ณ เมืองเกงจิ๋วไปอยู่ด้วยเล่าปี่ เห็นจะเป็นประโยชน์แก่ท่าน บังทองจึงตอบว่า ความจริงในใจเราคิดเหมือนหนึ่งท่านว่า ที่เราว่าจะไปอยู่ด้วยโจโฉนั้นหากลองใจท่านดู โลซกจึงว่า กระนั้นเราจะมีหนังสือไปถึงเล่าปี่ใบหนึ่ง ฝากท่านไปให้ช่วยทำนุบำรุงเล่าปี่ หวังมิให้เล่าปี่กับนายเราเป็นอริแหนงกันได้ทั้งสองฝ่าย จะได้พร้อมใจช่วยกันกำจัดโจโฉเสีย บังทองจึงว่าความคิดท่านเหมือนหนึ่งข้าพเจ้าคิดไว้ เชิญท่านเขียนหนังสือเถิด โลซกเขียนหนังสือให้กับบังทอง บังทองก็รับเอาหนังสือ แล้วไปเมืองเกงจิ๋วเข้าไปหาเล่าปี่

ขณะนั้นขงเบ้งไม่ได้อยู่ ไปชำระทุกข์ราษฎร ณ หัวเมืองสี่ตำบล นายประตูเข้าไปบอกเล่าปี่ว่า บังทองมาแต่เมืองกังตั๋งจะเข้ามาหา เล่าปี่ได้ฟังจึงว่า ได้ยินเล่าลือชื่อมาช้านานแล้วแต่ยังมิได้พบตัว ก็ให้เชิญบังทองเข้ามา ฝ่ายบังทองมิได้คำนับเล่าปี่โดยปรกติ เล่าปี่ก็พิจารณาดูลักษณะรูปร่างวิปริตน้ำใจไม่สู้ยินดีต่อ จึงแกล้งว่าบังทองว่า ท่านมาหาเราแต่ทางไกล เราก็มิได้มีธุระสิ่งใด

บังทองเห็นว่าเล่าปี่ไม่สู้นับถือก็คิดน้อยใจมิได้เอาหนังสือของขงเบ้ง โลซกออกให้เล่าปี่ดูแต่ตอบว่า ได้ยินลือว่าอาพระเจ้าเหี้ยนเต้เกลี้ยกล่อมผู้มีสติปัญญาแลทหาร ข้าพเจ้าจึงอุตส่าห์มาหาท่าน เล่าปี่จึงว่า เมืองเกงจิ๋วนี้สงบราบคาบอยู่แล้ว จะเอาท่านไว้ด้วยก็ไม่ควร ยังแต่เมืองลอยเอี๋ยงอยู่ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ทางไกลกับเมืองเกงจิ๋วสามร้อยเส้นยังหามีเจ้าเมืองไม่เชิญท่านไปว่าที่อยู่ก่อนเถิด ถ้ามีที่อื่นชอบกลจึงจะให้เลื่อนขึ้นไป บังทองคิดแต่ในใจว่าเล่าปี่ดูถูกไม่นับถือ ครั้นจะสนทนาสำแดงให้เห็นสติปัญญาเล่าขงเบ้งก็มิได้อยู่จำเป็นจำใจรับแล้วก็ลาเล่าปี่ไป