ตั๋งโต๊ะเห็นดังนั้นจึงวิ่งเข้าชิงเอากระบี่ไว้แล้วก็ปลอบว่า ซึ่งเราว่าทั้งนี้เป็นคำหยอกเจ้าเล่นดอก นางเตียวเสียนจึงซบหน้าลงกับตักตั๋งโต๊ะ แล้วทำเป็นร้องไห้ว่า อันเกิดเหตุทั้งนี้ก็เพราะลิยูมีความรัก ลิโป้ จึงคิดอ่านให้ท่านยกข้าพเจ้าให้เป็นภรรยาลิโป้ เห็นว่าลิยูหามีความรักท่านแลเอ็นดูข้าพเจ้าไม่ ตั๋งโต๊ะจึงตอบว่าถึงลิยูจะว่าประการใดเราก็มิได้ฟังคำ แล้วนางเตียวเสียนจึงว่า ซึ่งจะอยู่ในที่นี้สืบไป นั้นเห็นว่า ลิโป้จะทำอันตรายแก่ข้าพเจ้าเป็นมั่นคง ข้าพเจ้าก็จะซ้ำได้ ความอายยิ่งกว่าแต่ก่อน ขอท่าน ยกออกไปอยู่ ณ เมืองใหม่ ข้าพเจ้าจึงจะพ้นภัย ตั๋งโต๊ะเห็นชอบด้วยจึงว่าพรุ่งนี้เราจะยกไป

ครั้นเวลารุ่งเช้า ลิยูเข้าไปว่าแก่ตั๋งโต๊ะว่า วันนี้ดีแล้วท่านจะยกนางเตียวเสียนให้เป็นภรรยาลิโป้ ก็ให้เร่งทำการตามฤกษ์ดีเถิด ตั๋งโต๊ะจึงตอบว่าลิโป้เป็นบุตรของเรา นางเตียวเสียนก็ได้เป็นภรรยาเรา แล้ว แลซึ่งจะยกให้เป็นภรรยาลิโป้นั้นผิดอย่างธรรมเนียมก่อน ซึ่งลิโป้ได้เกี้ยวพานเย้าหยอกนาง เตียวเสียนได้ความละอายนัก เราก็ยกโทษให้เสียแล้ว แลเนื้อความทั้งนี้ท่านจงออกไปบอกลิโป้ให้แจ้ง เถิด ลิยูจึงตอบว่าซึ่งท่านมิฟังคำข้าพเจ้า แลการซึ่งคิดไว้นั้นเห็นจะเสียท่าทีเพราะหญิงคนนี้ ตั๋งโต๊ะ ได้ฟังดังนั้นก็โกรธจึงว่า ซึ่งท่านจะขืนให้เราเอาภรรยายกให้แก่ลิโป้นั้น เราไม่ฟังคำท่านแล้ว ถ้าท่าน มีใจรักลิโป้อยู่จงเอาภรรยาท่านมายกให้แก่ลิโป้เองเถิด แต่นี้สืบไปอย่าให้ผู้ใด เอาเนื้อความข้อนี้ มาซ้ำว่า ฉะนี้อีก ถ้าผู้ใดมิฟังเราจะตัดศีรษะเสีย ลิยูได้ยินดังนั้นจึงลาลุกเดินออกมาแล้วว่าแก่ทหาร ทั้งปวงซึ่งมาหาตั๋งโต๊ะอยู่นั้นว่า เราท่านที้งนี้จะพากันฉิบหายเพราะอีเตียวเสียนคนนี้เป็นมั่นคง ว่าแล้วลิยูก็กลับไปบ้าน

ฝ่ายตั๋งโต๊ะก็ให้จัดแจงทหารแล้วพานางเตียวเสียนขึ้นรถไปอยู่เมืองใหม่แลขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยก็ตาม ไปส่งตั๋งโต๊ะถึงนอกประตูเมือง แลนางเตียวเสียนนั้นแลไปเห็นลิโป้ยืนอยู่กับเหล่าขุนนาง ก็แสร้งแลไป ให้สบตาลิโป้ แล้วทำกิริยาเป็นโศกเศร้า ลิโป้เห็นดังนั้นก็มีความทุกข์ยืนดูตะลึงไปจนลับตาแล้วทอดใจ ใหญ่ อ้องอุ้นเห็นจึงเข้ายุดมือลิโป้ไว้ แล้วถามว่ามหาอุปราชออกไปแล้ว ตัวท่านนี้มีกังวลสิ่งใดท่านจึง ไม่ไปตาม แล้วอ้องอุ้นบอกว่าเรานี้ป่วยอยู่เป็นหลายวันมิได้มาหามหาอุปราช แล้วท่านมิได้พบท่าน วันนี้เรา รู้ข่าวว่ามหาอุปราชจะกลับออกมาอยู่เมืองใหม่ เราจึงอุตส่าห์ออกมาส่ง แลเราเห็นท่านไม่สู้ สบายนั้นมีทุกข์สิ่งใดหรือ ลิโป้จึงตอบว่า ซึ่งมีเหตุได้ทุกข์ร้อนทั้งนี้ก็เพราะนางเตียวเสียนบุตรของท่าน อ้องอุ้นทำอุบายถามว่า ตั๋งโต๊ะยังไม่แต่งงานให้ท่านอยู่กับนางเตียวเสียนหรือ ลิโป้จึงตอบว่าตั๋งโต๊ะ มิได้ให้แก่เรา มันเอาไว้เป็นภรรายามันแล้ว อ้องอุ้นได้ยินดังนั้นทำตกใจ แล้วจึงตอบว่าซึ่งท่านว่านี้เรา ไม่เห็นจริง มหาอุปราชหรือจะเป็นดังนั้น ลิโป้จึงเอาเนื้อความแต่หลังเล่าให้อ้องอุ้นฟังทุกประการ อ้องอุ้นได้ฟังดังนั้นทำกระทืบเท้าลงแล้วว่า ซึ่งมหาอุปราชทำดังนี้อุปมาดังสัตว์เดียรัจฉาน แล้วอ้องอุ้น ก็พาลิโป้กลับมา ณ บ้าน ขึ้นไปบนตึกที่ดูหนังสือแล้วให้แต่งโต๊ะเชิญให้ลิโป้เสพย์สุราอยู่ อ้องอุ้นจึงว่า ซึ่งตั๋งโต๊ะทำการหยาบช้าต่อ บุตรเราซึ่งเป็นภรรยาท่าน ท่านกับเราได้ความอัปยศแก่คนทั้งปวง เป็นอันมาก แต่ตัวเรานี้ชราแล้ว ชีวิตเราจะอยู่ไปสักกี่วัน เราคิดเอ็นดูแก่ท่าน ด้วยคนทั้งปวง นับถืออยู่ว่า ท่านนี้มีฝีมือกล้าหาญ ซึ่งตั๋งโต๊ะทำดังนี้คนทั้งปวงก็จะติเตียนท่าน ลิโป้ได้ฟังดังนั้นก็โกรธ เอามือตบ โต๊ะลงแล้วว่า ซึ่งอ้ายตั๋งโต๊ะมันเป็นศัตรูทำดังนี้ ข้าพเจ้าจะขอแก้แค้นฆ่ามันเสียให้จงได้ อ้องอุ้นได้ยิน ดังนั้นทำเป็นเอามือปิดปากลิโป้ไว้แล้วห้ามว่าท่านอย่ากล่าวคำดังนี้ จะพาเราได้ความผิดด้วย ลิโป้จึง ตอบว่าตัวข้าพเจ้าเกิดมานี้ก็ถือว่ามีฝีมือกล้าหาญมิได้คิดจะอยู่ในอำนาจผู้ใด อ้องอุ้นจึงว่าอันความคิด แลฝีมือของท่านซึ่งจะอยู้ให้ตั๋งโต๊ะใช้สอยนั้นไม่ควร อุปมาเหมือนแก้วได้แก่วานร

ลิโป้จึงตอบว่าแต่ข้าพเจ้ามีความแค้น คิดจะฆ่าอ้ายศัตรูเฒ่าก็ได้ถึงเดือนเศษแล้ว แต่คิดรั้งรออดใจ อยู่ด้วยได้เรียกว่าบิดาแล้ว ครั้นจะฆ่าเสียกลัวคนจะครหานินทาได้ อ้องอุ้นจึงตอบว่าตัวเป็นแซ่ลิ ตั๋งโต๊ะนั้นเป็นแซ่ ตั๋ง จะนับถือว่าเป็นบิดาด้วยอันใด เมื่อตั๋งโต๊ะเอาทวนพุ่งจะฆ่าท่านนั้นมิได้คิดว่า เป็นบุตร ซึ่งท่านจะกลัวนินทานั้นไม่ชอบ ลิโป้ได้ฟังดังนั้นก็ตกใจสะดุ้งขึ้น จึงตอบว่าความข้อนี้ หากท่านว่าออกมา หาไม่ข้าพเจ้าก็คิดมิถึง

อ้องอุ้นได้ฟังดังนั้นก็คิดเห็นว่า ลิโป้เอาใจออกหากจากตั๋งโต๊ะเป็นมั่นคงอยู่แล้วจึงว่าแก่ลิโป้ว่า ทุกวันนี้ ตั๋งโต๊ะเป็นศัตรูราชสมบัติท่านก็ย่อมแจ้งอยู่กับใจ ซึ่งท่านทำราชการอยู่ในตั๋งโต๊ะก็มีความชอบเป็นอัน มาก ตั๋งโต๊ะจะได้ปูนบำเหน็จให้เป็นขุนนางตำแหน่งใดก็หามิได้ ถ้าท่านสัตย์ซื่อต่อพระมหากษัตริย์ ตั้งใจทำนุบำรุงแผ่นดินกำจัดศัตรูราชสมบัติเสีย แล้วท่านจะได้เป็นขุนนางผู้ใหญ่มีชื่อในกฎหมาย พระราชพงศาวดารสืบไป