|
|
|
ครั้นอยู่มาตั๋งโต๊ะจึงให้หองจูเปียนเสด็จออก ณ พระที่นั่งแกเต๊กเตี้ยน
แล้วให้หาขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อย เข้ามาในที่เฝ้า แล้วตั๋งโต๊ะจึงถือกระบี่ร้องประกาศว่า
ทุกวันนี้อาญาสิทธิ์ก็อยู่แก่เรา เราเห็นว่า หองจูเปียนสติปัญญาน้อยไม่ควรจะอยู่ในราชสมบัติ
เราเห็นหองจูเหียบนั้นกล้าหาญ สติปัญญา ก็หลักแหลม ควรจะว่าราชการเมืองได้
เราจะตั้งให้เป็นเจ้าแผ่นดิน ขุนนางทั้งปวงมิได้ ขัดขวาง แต่ประการใด
ตั๋งโต๊ะจึงสั่งขันทีให้อุ้มหองจูเปียนออกมาจากที่เสด็จออก แล้วถอดเอาตราสำหรับ
ราชสมบัติจากพระศอหองจูเปียน แล้วให้หองจูเปียนเฝ้าอยู่ตำแหน่งลูกหลวง
แล้วให้หาตัวนางโฮเฮา มาถอดเอาเครื่องประดับสำหรับที่ตำแหน่งมารดาหองจูเปียนเสียสิ้น
แลนางโฮเฮากับหองจูเปียนก็ ร้องไห้รักกันอยู่ขุนนางทั้งปวงเห็นก็กลั้นน้ำตามิได้
เต๊งกวนขุนนางเห็นดังนั้นก็โกรธ จึงลุกขึ้นร้องว่าอ้ายตั๋งโต๊ะนี้เป็นศัตรูราชสมบัติ
คิดการใหญ่หลวง บังอาจถอดหองจูเปียนซึ่งเป็นเจ้าเสีย แล้วเต๊งกวนเอาง้าวซึ่งถือตามตำแหน่งเข้าเฝ้านั้นลุกไปจะตี
ตั๋งโต๊ะเห็นก็โกรธ จึงสั่งให้บู๋ซูตำรวจจับเอาตัวเต๊งกวนไปฆ่าเสีย
บู๋ซูเข้ากุมเอาตัว เต๊งกวน เต๊งกวนมิได้กลัวความตาย ด่าตั๋งโต๊ะเป็นข้อหยาบช้ามิได้ขาดปาก
บู๋ซูกพาเอาตัวเต๊งกวนไปฆ่าเสีย ตั๋งโต๊ะจึงให้เชิญหอง จูเหียบขึ้น
ณ พระที่สั่งเสด็จออก ขุนนางทั้งปวงก็กราบถวายบังคมสิ้น แล้วให้เอาหองจูเปียนกับนางโฮเฮาซึ่งเป็นมารดา
แลนางพระสนมหองจูเปียนนั้นไปขังไว้ ณ พระตำหนัก ในวังลั่นกุญแจเสีย
ห้ามมิให้ขุนนางทั้งปวง ไปมาหาสู่ แลขุนนางทั้งปวงกับ อาณาประชาราษฎร
ในเมืองหลวงนั้นมีความสงสารหองจูเปียนกับนางโฮเฮา เป็นอันมาก เมื่อขณะตั๋งโต๊ะตั้งหองจูเหียบขึ้นเสวยราชสมบัตินั้น
( พ.ศ. ๗๓๓) พระชันษาได้เก้าขวบ ถวายพระนามชื่อพระเจ้าเหี้ยนเต้
แลตั๋งโต๊ะนั้นตั้งตัวเป็นเซียงก๊ก ภาษาไทยว่าพระยามหาอุปราช ถือกระบี่เข้าเฝ้ามิได้เป็นเวลา
ตามแต่จะชอบใจเข้าออก ถืออาญาสิทธิ์กำเริบขึ้นกว่าแต่ก่อน แลทหารพรรคพวกทำการหยาบช้า
ข่มเหงชาวเมืองได้ความเดือดร้อนนักแลโจโฉนั้นก็ไปฝากตัว อยู่ให้ตั๋งโต๊ะใช้สอย
ฝ่ายลิยูซึ่งเป็นที่ปรึกษานั้นจึงว่ากับตั๋งโต๊ะว่า ทุกวันนี้ราชการทั้งปวงก็มีสิทธิ์ขาดอยู่ในท่านสิ้น
แต่ท่านอย่ากำเริบให้ขุนนางแลราษฎรมีความชิงชัง จงผ่อนใจกระทำให้อาณาประชาราษฎร
อยู่เย็นเป็นสุข แล้วตั้งแต่งขุนนางให้คนทั้งปวงมีใจรักสรรเสริญท่าน
ท่านก็จะได้เป็นใหญ่ จำเริญขึ้นทุกวัน
อนึ่งยังมีคนหนึ่งอยู่บ้านนอกชื่อซัวหยง ซัวหยงนั้นมีสติปัญญาดีขอท่านให้หาตัวเข้ามาตั้งเป็นขุนนาง
ในเมืองหลวง ตั๋งโต๊ะเห็นชอบด้วย ให้คนไปหาตัวซัวหยง ซัวหยงบิดพลิ้วอยู่มิเข้ามา
ตั๋งโต๊ะจึงให้ออกไปว่า ถ้าซัวหยงขัดอยู่มิเข้ามา เราจะให้ทหารไปจับฆ่าเสียให้สิ้นทั้งพรรคพวก
ซัวหยงกลัวจึงเข้ามาหาตั๋งโต๊ะ ตั๋งโต๊ะก็ตั้งซัวหยงเป็นขุนนาง เดือนหนึ่งเลื่อนที่ขึ้นไปถึงสามสี่
ขณะเมื่อซัวหยงเป็นขุนนางนั้น ตั๋งโต๊ะไว้เนื้อเชื่อใจเอาเป็นที่ปรึกษาราชการทั้งปวงฝ่ายหองจูเปียนกับ
นางโฮเฮาแลพระสนม ซึ่งตั๋งโต๊ะให้ขังไว้นั้นมีความทรมานทุกข์โศกอดอยากอยู่
ครั้นอยู่มาวันหนึ่ง เห็นนกนางแอ่นบินอยู่ในตำหนักทั้งคู่ หองจูเปียนจึงผูกโคลงปิดไว้ที่ฝาตำหนักเป็นใจความว่า
ที่ใน พระราชฐานนี้ของพระเจ้าเลนเต้ผู้เป็นพระราชบิดายกให้เป็นสิทธิ์แก่เรา
บัดนี้เรากับมารดาได้ทุกข์ ทรมานขังอยู่เหมือนนกทั้งคู่นี้ ถ้าผู้ใดสัตย์ซื่อต่อบิดาเรา
ช่วยแก้แค้นในอกเราได้ คุณนั้นหาที่อุปมา มิได้เลย
ฝ่ายตั๋งโต๊ะใช้คนซึ่งสนิทมาสอดดูหองจูเปียนอยู่เนือง ๆ ว่าจะทำประการใดบ้าง
คนใช้ครั้นมาเห็น โคลงก็เอาเนื้อความไปแจ้งแก่ตั๋งโต๊ะ ตั๋งโต๊ะได้ฟังก็โกรธจึงว่า
ซึ่งหองจูเปียนทำโคลงปิดไว้ทั้งนี้ หวังจะใคร่หาคนสนิทมาแก้แค้นเรา
บัดนี้ถึงมาตรว่าเราจะฆ่าเสีย ก็หามีผู้ใดติฉินนินทาไม่ แล้วตั๋งโต๊ะจึงให้ลิยูคุมบู๋ซูสิบคนไปฆ่าหองจูเปียนกับนางโฮเฮาพระสนมเสียจนได้
ลิยูก็พาบู๋ซูสิบคน เปิดประตูตำหนักเข้าไป สนมนั้นแลเห็นก็บอกแก่หองจูเปียน
หองจูเปียนก็ตกใจลิยูเข้าไปถึงจึงยื่น จอกสุราซึ่งใส่ยาพิษให้หองจูเปียน
หองจูเปียนจึงถามว่าอะไรลิยูตอบว่ามหาอุปราชเห็นว่าบ้านเมือง เป็นสุขแล้ว
จึงให้ข้าพเจ้าเอาสุรามาให้เสวย
ฝ่ายนางโฮเฮาได้ยินดังนั้นก็กริ่งใจ จึงว่าซึ่งตั๋งโต๊ะให้เอาสุรามาให้บุตรเรากินก็ขอบใจแล้ว
ตัวท่าน ผู้เอามาจงกินเข้าไปให้เราเห็นก่อนเราจึงจะให้บุตรเรากิน ลิยูได้ยินก็โกรธ
จึงเรียกบู๋ซูให้เอากระบี่กับโซ่ มาวางไว้ตรงหน้า แล้วว่าซึ่งมหาอุปราชให้เอาสุรามาให้กิน
นางโฮเฮาขัดมิกินนั้น จงเลือกเอาของ สองสิ่งนี้จะเอาโซ่หรือกระบี่
นางสนมนั้นจึงคุกเข่าลงคำนับแล้วว่าแก่ลิยูว่า ซึ่งจะให้หองจูเปียน
เสวยสุรานั้นข้าพเจ้าจะรับกินแทน แต่ว่าของชีวิตนางโฮเฮากับหองจูเปียนให้คงไว้เถิด
ลิยูได้ฟังร้องตวาดแล้วว่า ไม่ควรที่เอ็งจะมารับตายแทนนั้นไม่ได้ แล้วลิยูจึงเอาจอกสุรานั้นยื่นให้
นางโฮเฮากินก่อน นางโฮเฮามิได้รับแล้วลำเลิกว่า เพราะอ้ายโฮจิ๋นผู้พี่ไม่มีความคิด
พาเอาพวกโจร เข้ามาในพระราชฐาน อันตรายจึงมาถึงกูกับบุตรครั้งนี้
|
| |
|
ตอน 3
หน้า 1 l 2 l 3
| 4 | 5 |
|
|
|
Copyright
2000 - Vichien Shnatepaporn, All Rights Reserved. No part of this
article may be reproduced, stored in a retrieval system,
or transmitted in any form, or by any means, electronic, mechanical,
photocopying, recording, or otherwise, without permission. |
| งาน หางาน สมัครงาน ใช้ jobtopgun.com |
|
|
