ฝ่ายเล่าปี่ครั้นได้แจ้งในหนังสือดังนั้น ก็ยังคิดตรึกตรองแคลงอยู่พอทหารเข้าไปบอกว่าขงเบ้งกลับมาถึง เล่าปี่ก็ออกไปรับเข้ามา แล้วขงเบ้งจึงถามเล่าปี่ว่า บังทองมาอยู่นั้นเขาได้ความสบายอยู่หรือ เล่าปี่แกล้งบอกว่า บังทองมาหาเราก็ตั้งใจให้เป็นเจ้าเมืองลอยเอี๋ยง แล้วละราชการเสียมิได้ว่ากล่าวกิจทุกข์สุขของราษฎร กินแต่สุราแล้วก็นอนเสีย ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแล้วว่า บังทองคนนี้ได้เรียนวิชาการมีสติปัญญาเป็นอันมาก ความรู้เขานั้นดีกว่าข้าพเจ้าสิบส่วนอีก ข้าพเจ้าได้ให้หนังสือมากับบังทองฉบับหนึ่งท่านได้เห็นแล้วหรือ เล่าปี่จึงบอกว่าวันนี้ได้เห็นแต่หนังสือโลซกให้มา หนังสือของท่านยังไม่แจ้ง

ขงเบ้งจึงว่า ท่านตั้งให้บังทองเป็นเจ้าเมืองลอยเอี๋ยงซึ่งเป็นเมืองน้อยนั้น ชะรอยบังทองจะเห็นว่าไม่สมควร จึงแกล้งละราชการกินแต่เหล้าแล้วนอนเสีย เล่าปี่จึงว่า ถ้าเตียวหุยน้องเราไม่มาบอกก็จะเสียคนดีไปคนหนึ่ง แล้วก็สั่งเตียวหุยให้ไปเชิญบังทองมา เตียวหุยก็ไปเชิญบังทองมา ณ เมืองเกงจิ๋ว เล่าปี่ ขงเบ้งก็ชวนกันไปรับบังทองถึงนอกประตู คำนับรับกันตามธรรมเนียมแล้วจึงว่าแก่บังทองว่า ข้าพเจ้าใจเบาไม่รู้เลยว่าท่านมีสติปัญญา ให้ท่านไปอยู่เมืองน้อยนั้นข้าพเจ้าขออภัยแก่ท่านเถิด แล้วพากันไปนั่ง บังทองจึงเอาหนังสือขงเบ้งให้นั้นออกให้เล่าปี่ เล่าปี่รับเอามาดูเป็นใจความว่า ฮองซูผู้ชื่อว่าบังทองมาถึงวันไรก็ให้เล่าปี่เลี้ยงรักษาไว้จะได้ช่วยราชการ เล่าปี่แจ้งดังนั้นก็มีความยินดีนักจึงว่า เราลืมไปพึ่งระลึกได้ถึงคำสุมาเต๊กโชอาจารย์ได้ว่าแก่เราว่า ฮกหลงผู้ชื่อว่าขงเบ้ง ฮองซูผู้ชื่อวาบังทอง สองคนนี้ถ้าได้มาแต่คนหนึ่งจะปราบศัตรูแผ่นดินได้ บัดนี้เราก็ได้มาพร้อมกันทั้งสองคนแล้ว ควรที่จะทำนุบำรุงแผ่นดินพระเจ้าเหี้ยนเต้ให้รุ่งเรืองสืบไป จึงตั้งบังทองให้เป็นที่ปรึกษากับขงเบ้งด้วยกัน ช่วยฝึกสอนทหารให้ชำนาญในการสงคราม แลกิจการบ้านเมืองให้เป็นสิทธิ์แก่ขงเบ้ง บังทองว่ากล่าวทั้งสิ้น

ฝ่ายคนสอดแนมจึงเอาเนื้อความไปบอกแก่โจโฉ ณ เมืองฮูโต๋ว่า เล่าปี่ได้ขงเบ้ง บังทองมาไว้เป็นที่ปรึกษา แล้วเกลี้ยกล่อมซ่องสุมทหารแลเสบียงอาหารไว้เป็นอันมาก เห็นจะประนอมกันเข้ากับซุนกวนจะยกมาทำอันตรายแก่ท่าน โจโฉได้ฟังดังนั้นจึงให้หาที่ปรึกษาแลนายทัพนายกองทั้งปวงมาปรึกษาราชการที่จะยกไปทิศใต้

ซุนฮิวจึงว่าแก่โจโฉว่าข้าพเจ้าเห็นจิวยี่พึ่งตาย ยังหามีนายทัพแลที่ปรึกษาไม่ ควรจะยกไปรบเอาเมืองซุนกวนเห็นจะได้โดยสะดวก แล้วจึงยกไปตีเล่าปี่ โจโฉได้ฟังดังนั้นจึงว่า เราจะยกทหารไปทางไกลเกรงเกลือกม้าเท้งรู้จะยกมาตีเอาเมืองฮูโต๋ เหมือนเมื่อคราวที่เรายกทัพเรือทหารแปดสิบสามหมื่นลงไปตีเมืองกังตั๋ง ครั้งนั้นก็ได้ยินเล่ามาว่า ม้าเท้งเจ้าเมืองเสเหลียงจะยกมาปล้นเอาเมืองฮูโต๋ เราจะคิดจัดแจงป้องกันเมืองไว้ก่อนจึงจะได้

ซุนฮิวจึงว่า ข้าพเจ้าเห็นว่าถ้าเกรงฉะนั้นจำจะมีหนังสือพระเจ้าเหี้ยนเต้ล่วงไปว่า ท่านเป็นผู้รับม้าเท้งให้เลื่อนไปขึ้นเป็นนายทหารใหญ่จะให้ปราบปรามหัวเมืองฝ่ายใต้แลรบเอาเมืองซุนกวน แต่ให้หาตัวเข้ามาคิดราชการก่อน ครั้นมาถึงแล้วเราจับตัวข้าเสีย จึงยกไปรบเอาเมืองซุนกวนก็จะไม่มีกังวลทางหลัง โจโฉได้ฟังซุนฮิวว่าดังนั้นก็เห็นชอบด้วย จึงให้เขียนหนังสือรับสั่งพระเจ้าเหี้ยนเต้เหมือนคำซุนฮิวว่านั้น ให้ข้าหลวงถือไปให้ม้าเท้ง