อิปีได้ยินซุนเซ็กว่าก็ควบม้าออกรบกับซุนเซ็ก สู้กันได้สามเพลงซุนเซ็กจับตัวอิปีได้หนีบรักแร้ไว้ แล้วขับม้าจะมาค่าย

ฝ่ายวัวเหลงเห็นก็ควบม้าถือทวนตามจะชิงเอาตัวอิปี ทหารซุนเซ็กเห็นวัวเหลงใกล้ซุนเซ็กเข้ามาจึงร้องบอกซุนเซ็ก ซุนเซ็กเหลียวมาร้องตวาดเลียงดังฟ้าผ่า วัวเหลงพลัดตกจากม้าศีรษะแตกตาย ซุนเซ็กก็ควบม้ามาถึงหน้าค่ายจึงคลายรักแร้ออกทิ้งอิปีลง อิปีนั้นตาย ทหารทั้งปวงก็สรรเสริญว่า ซุนเซ็กมีกำลังมากหาผู้ใดเสมอมิได้ จึงเรียกชื่อว่าเสียวปออ๋อง ภาษาไทยว่ามหาอุปราช

ฝ่ายเล่าอิ้วเสียทหารแลรี้พลเป็นอันมาก ก็พาฉกหยงหนีไปอยู่เมืองอิเจี๋ยง ซุนเซ็กก็ยกกลับมาล้อมค่ายซีเหลไว้ แล้วร้องเรียกซีเหลว่าให้ยกมาหาเรา ซีเหลจึงขึ้นไปยืนบนสะพานเพลาะ เอาเกาทัณฑ์ยิงถูกเข่าซ้ายซุนเซ็ก ซุนเซ็กพลัดตกม้า ทหารวิ่งเข้ามารับพาเอาไปค่าย ก็ชวนรักษาซุนเซ็กอยู่หลายวันจึงหาย ซุนเซ็กจึงคิดอุบายให้ทหารถอยค่ายเสียแล้วให้ทำเป็นร้องไห้ว่าซุนเซ็กถูกเกาทัณฑ์ตาย ครั้นเวลาค่ำซุนเซ็กจึงแยกทหารออกซุ่มไว้เป็นสี่กอง ซีเหลมิได้รู้กลสำคัญว่าจริง เวลาดึกก็พาเตียวเอ๋ง ตันเหงกับทหารทั้งปวงยกออกมาจะจับทหารซุนเซ็ก

ฝ่ายทหารซึ่งซุ่มอยู่นั้นเห็นซีเหลออกจากค่ายก็ชวนกันโห่ล้อมพวกซีเหลไว้ ซุนเซ็กก็ขี่ม้าถือทวนมายืนอยู่ตรงหน้าซีเหล แล้วร้องว่ากูชื่อซุนเซ็ก ทหารพวกซีเหลเห็นซุนเซ็กก็ตกใจ ชวนทิ้งอาวุธเสียสิ้นไม่ต่อสู้ ยังแต่ซีเหลกับเตียงเอ๋ง ตันเหงยืนถือทวนอยู่ ทหารทั้งปวงก็รุมกันเข้าฆ่าซีเหลตาย ตันบูทหารซุนเซ็กก็วิ่งเข้าแทงเตียวเอ๋งตกม้าตาย เจียวขิมยิงเกาทัณฑ์ถูกตันเหงตาย ซุนเซ็กจึงยกเข้าตั้งอยู่ค่ายซีเหล จึงเกลี้ยกล่อมทหารซีเหลได้เป็นอันมาก แล้วก็ยกไปตามไทสูจู้ ณ เมืองเก๋งก๋วน จึงให้ตั้งอยู่นอกเมือง แล้วปรึกษาจิวยี่ว่า ทำไฉนเราจะจับไทสูจู้ได้ จิวยี่จึงว่า ขอให้ท่านจัดทหารยกเข้าตีเมืองเป็นสามด้านเปิดไว้ด้านหนึ่ง แล้วจึงให้ทหารไปสุ้มอยู่ตรงหน้าเมืองไกลชั่วพักม้าหนึ่ง เอาเชือกขึงทางไว้ คอยจับตัวไทสูจู้ที่นั่นเห็นจะได้เป็นมั่งคง ซุนเซ็กเห็นชอบด้วย เวลากลางคืนก็ยกเข้าตีเมืองเป็นสามด้านเปิดไว้ด้านหนึ่ง

ฝ่ายไทสูจู้เสียใจนัก ครั้นจะยกออกรบกับซุนเซ็ก ทหารก็น้อยประมาณพันเศษ แล้วก็ไม่สันทัดในการรบ แต่ล้วนชาวบ้านนอก ไทสูจู้จึงเปิดประตูหนีออกจากเมือง ทหารซุนเซ็กรุมเข้ารบ แลแกล้งแหวกให้ไทสูจู้หนีไปตามทางซึ่งคิดทำการไว้นั้น ไทสูจู้ก็พลัดทหารควบม้าหนีไป ม้านั้นพานเชือกซึ่งทหารซุนเซ็กขึงขวางทางไว้ม้านั้นก็ล้มลง ทหารซึ่งซุ่มอยู่ก็ออกไปจับไทสูจู้มัดมาให้ซุนเซ็ก ซุนเซ็กเห็นก็วิ่งออกมาแก้ไทสูจู้เสียแล้วจูงมือมานั่งจึงว่า เล่าอิ้วเลี้ยงท่านมิได้ถึงขนาด ถ้าท่านสมัครทำราชการด้วยเรา เราจะเลี้ยงท่านให้ดีกว่าเล่าอิ้วอีก ไทสูจู้ได้ยินซุนเซ็กว่าดังนั้นยินดีนัก จึงคิดว่าซุนเซ็กมิได้มีพยาบาท จึงว่าข้าพเจ้าจะสมัครทำราชการด้วยท่านสืบไป

ซุนเซ็กจับเอามือไทสูจู้แล้วหัวเราะว่า เมื่อครั้งเรารบกับท่านที่ตำบลสินเต๋งนั้น ถ้าท่านจับเราได้จะฆ่าเราหรือไม่ ไทสูจู้จึงตอบว่า ว่าไม่ถูก แล้วซุนเซ็กกับไทสูจู้ก็ชวนกันหัวเราะ ซุนเซ็กจึงให้แต่งโต๊ะเลี้ยงทหารทั้งปวง ซุนเซ็กกับไทสูจู้ก็กินพร้อมกัน ไทสูจู้จึงว่าสมัครพรรคพวกของเล่าอิ้วพลัดพรายกันอยู่ ข้าพเจ้าคิดว่าจะลาท่านไปเกลี้ยกล่อมมาไว้จะได้เป็นกำลังท่าน เกรงท่านจะไม่เชื่อ ซุนเซ็กจึงว่าเราก็เชื่ออยู่ แต่ท่านเร่งไปพรุ่งนี้ เวลาตะวันเที่ยงกลับมาให้ถึงเรา เราจะคอยท่าน ไทสูจู้รับคำซุนเซ็กทำคำนับแล้วลาไป

ฝ่ายที่ปรึกษาทั้งปวงจึงว่าแก่ซุนเซ็กว่า ท่านปล่อยไทสูจู้ไปเสียดังนี้ที่ไหนจะกลับมา ซุนเซ็กตอบว่าไทสูจู้เป็นคนดีมีความสัตย์ รับคำเราแล้วที่จะไม่กลับมานั้นเราไม่เห็นด้วย ที่ปรึกษาทั้งปวงก็ยังไม่สิ้นสงสัย หากเกรงซุนเซ็กก็นิ่งอยู่ครั้นเวลาเช้าจึงชวนกันเอาไม้ไปปักไว้หน้าค่ายคอยจะจับเท็จไทสูจู้ ไทสูจู้ครั้นถึงกำหนดพอเงาตรง ไทสูจู้ก็พาคนมาถึงค่ายประมาณพันเศษ ทหารทั้งปวงเห็นไทสูจู้มาสมคำซุนเซ็กว่า ก็ชวนกันสรรเสริญซุนเซ็กว่า มีปัญญารู้จักน้ำใจคน