ฝ่ายโจโฉครั้นเราได้เมืองฝ่ายตะวันออกคืนแล้ว จึงบอกหนังสือขึ้นไปให้กราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ เป็นใจความว่า ข้าพเจ้าโจโฉปราบปรามข้าศึกแลโจรฝ่ายหัวเมืองตะวันออกคาบแล้ว

ฝ่ายลิฉุย กุยกีปิดเสีย หาเอาหนังสือกราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ไม่ คิดแต่งตอบไปเองเป็นหนังสือรับสั่งว่า โจโฉมีความชอบให้เลื่อนที่เป็นเกียนเต๊กจงกุ๋น ภาษาไทยว่าเจ้าพระยาจำเริญอายุ ขณะนั้นลิฉุยอยู่ในเมืองหลวงตั้งตัวเป็นผู้สำเร็จราชการฝ่ายทหาร กุยกีนั้นเป็นใหญ่ฝ่ายพลเรือน ทั้งสองคนนี้มีใจกำเริบขึ้น มิได้เกรงพระเจ้าเหี้ยนเต้แลขุนนางทั้งปวง ทำการหยาบช้าต่าง ๆ เหมือนครั้งตั๋งโต๊ะ

แลเอียวปิวกับจูฮีเป็นขุนนางผู้ใหญ่อยู่ในเมืองหลวง เห็นลิฉุย กุยกี ทำการหยาบช้า จึงเอาเนื้อความลอบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า ทุกวันนี้ลิฉุย กุยกี ตั้งตัวเป็นใหญ่ ว่าราชการมิได้อยู่ในยุติธรรม ทำการหยาบช้าต่อพระองค์ ข้าพเจ้าเห็นว่าโจโฉมีสติปัญญาหล้าหาญ แล้วมีทหารอยู่ประมาณสามสิบหมื่นทั้งทหารมีฝีมือก็เป็นอันมาก บัดนี้เป็นใหญ่อยู่ฝ่ายหัวเมืองตะวันออก ถ้าได้โจโฉเข้ามาทำราชการในเมืองหลวง เห็นจะปราบปรามเหล่าศัตรูราชสมบัติได้บ้านเมืองก็จะอยู่เป็นสุขสืบไป พระเจ้าเหี้ยนเต้ทราบดังนั้นก็ทรงพระกันแสง แล้วตรัสว่าทุกวันนี้เรามีความทุกข์เป็นอันมาก แต่ออกปากมิได้ ถ้าได้ผู้มีสติปัญญากล้าหาญมาล้างศัตรูเราเสียได้ เราจึงจะมีความสบาย

เอียวปิวจึงทูลว่า ข้าพเจ้าจะคิดกลอุบาลให้ลิฉุย กุยกีรบพุ่งฆ่าฟันกันตาย แล้วจึงจะให้มีหนังสือรับสั่งไปหาโจโฉยกทหารเข้ามา จะได้ล้างพรรคพวกเหล่าร้ายเสียให้สิ้น พระองค์ก็จะมีความสุขสืบไป พระเหี้ยนเต้จึงตรัสถามเอียวปิวว่าจะคิดอ่านเป็นประการใด เอียวปิวจึงกราบทูลว่า ภรรยากุยกีนั้นมีใจหวงหึงเป็นอันมาก ข้าพเจ้าจะแต่งหญิงไปยุยงภรรยากุยกี ให้เกิดความสงสัยกันขึ้น พระเจ้าเหี้ยนเต้ได้ฟังดังนั้นก็ค่อยมีความยินดี จึงทรงพระอักษรซึ่งจะให้หาโจโฉนั้น มอบให้เอียวปิวไว้ แล้วตรัสสั่งว่า ถ้าเกิดเหตุขึ้นเมื่อใด ท่านจงให้ทหารเอาหนังสือนี้ไปให้โจโฉ

เอียวปิวรับหนังสือแล้วกราบถวายบังคมลาพาจูฮีกลับมาบ้าน เอียวปิวจึงสั่งภรรยาถี่ถ้วนแล้ว ให้ไปเยี่ยมภรรยากุยกี ภรรยาเอียวปิวจึงไปคำนับภรรยากุยกีแล้วว่า ข้าพเจ้ารู้กิตติศัพท์ว่ากุยกีไปลอบรักใคร่กับภรรยาลิฉุยเนื้อความทั้งนี้ถ้าลิฉุยรู้ เห็นจะทำร้ายแก่กุยกี ท่านจงคิดอ่านห้ามปรามผัวท่านเสีย อย่าให้ทำการสืบไป ซึ่งข้าพเจ้าบอกทั้งนี้เพราะมีใจเอ็นดูท่าน ภรรยากุยกีได้ฟังดังนั้น ก็ตกใจ จึงตอบว่ากุยกีไปหาลิฉุยเป็นอัตรา ลางทีไปนอนค้างบ้านเราคิดว่าเป็นเพื่อนราชการรักกันกับลิฉุย ซึ่งกุยกีไปทำการรักใคร่ภรรยาลิฉุยเรามิได้รู้ หากท่านมีน้ำใจเมตตามาบอกนั้นขอบใจนัก แต่นี้เราจะห้ามมิให้กุยกีไป ณ บ้านลิฉุยเลย ภรรยาเอียวปิวก็ลาไป

ครั้นอยู่มาวันหนึ่ง ลิฉุยให้คนไปเชิญกุยกีมากินโต๊ะ ภรรยากุยกีรู้จึงอ้อนวอนห้ามว่า ซึ่งท่านจะไปเสพย์สุราบ้านลิฉุยนั้น ท่านกับลิฉุยแก่งแย่งกันต่างคนต่างถือตัวว่าเป็นใหญ่ เกลือกท่านเสพย์สุราเมา ลิฉุยจะเอายาพิษให้ท่านกิน ท่านก็จะถึงแก่ความตาย ตัวข้าพเจ้าเป็นผู้หญิงจะบ่ายหน้าไปพึ่งผู้ใดได้ กุยกีได้ฟังดังนั้นก็มิได้ไป ลิฉุยคอยอยู่จนเวลาเย็นมิได้เห็นกุยกีมา จึงให้คนเอาโต๊ะไปให้ถึงบ้าน กุยกีนอนอยู่ ภรรยานั่นออกมารับโต๊ะไว้ จึงเอายาพิษลอบใส่ลงไว้ในของทั้งปวง ครั้นกุยกี ตื่นขึ้น คนใช้ในเรือนจึงยกโต๊ะไปให้กุยกี แล้วบอกว่าลิฉุยให้เอาโต๊ะนี้มาให้ ภรรยานั้นจึงห้ามกุยกีว่าของนี้ท่านอย่าเพิ่งกิน จงชันสูตรดูก่อน แล้วเอาโยนให้สุนัขกิน สุนัขก็ตาย กุยกีเห็นดังนั้นก็คิดสงสัยอยู่

ครั้นอยู่มาวันหนึ่งออกจากเฝ้า ลิฉุยจึงเชิญกุยกีไปปรึกษาราชการ ณ บ้าน แล้วลิฉุยจึงชวน กุยกีกินโต๊ะ กุยกีนั้นเคลิ้มไปจึงกินโต๊ะแล้วก็ลากลับไปครั้นกุยกีมาถึงบ้านพอบังเกิดให้ปวดท้อง ภรรยาจึงถามว่า เมื่อเวลาท่านออกจากเฝ้านั้นท่านไปไหน กุยกีจึงบอกว่าไปปรึกษาราชการบ้านลิฉุย ลิฉุยนั้นให้กินโต๊ะ ภรรยานั้นทำตกใจแล้วว่า ข้าพเจ้าเห็นประจักษ์อยู่แล้วยังขืนไปกินโต๊ะที่บ้านลิฉุย เขามิใส่ยาพิษลงแล้วหรือ ภรรยานั้นจึงเอาอาจมละลายน้ำกรอกกุยกีเข้าไป กุยกีก็อาเจียนออกมา ที่ปวดท้องก็คลาย กุยกีจึงคิดโกรธลิฉุย ว่าเสียแรงเราได้ร่วมคิดจะทำการใหญ่ด้วยกัน แลลิฉุยมิได้ซื่อต่อเราคิดร้ายเราก่อนเราจำจะคิดฆ่ามันเสียให้ได้ แล้วก็จัดแจงทหารจะยกไปล้อมบ้านลิฉุย

ขณะนั้นมีผู้เอาเนื้อความมาบอกแก่ลิฉุยว่า กุยกีจะยกมาทำร้าย ลิฉุยจึงว่าเราหาความผิดมิได้ กุยกีบังอาจคิดจะมาทำร้ายแก่เรา เราจะละไว้มิได้ จำจะยกไปจับกุยกีฆ่าเสียให้ได้ก่อน แล้วก็กะเกณฑ์ทหารยกไปพบทัพกุยกียกมาทางริมกำแพงเมือง ได้รบพุ่งกันเป็นสามารถ แลทหารทั้งสองฝ่ายนั้น ก็ช่วงชิงทรัพย์สินของอาณาเขตประชาราษฎร