ฝ่ายตังสิน เอียวฮอง หันเซียมรู้กิตติศัพท์ดังนั้น ก็เชิญสมเด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้หนีไปทั้งกลางวันกลางคืน ลิงักนั้นเป็นคนโลภมิได้คอยลิฉุย กุยกีให้พร้อม ก็คุมพรรคพวกตามไปถึงเขากิสาน พอเวลาดึกประมาณสามยามเศษลิงักจึงร้องเป็นกลอุบายว่า ผู้ใดซึ่งเชิญเสด็จไปนั้นให้หยุดอยู่ก่อน จะได้คิดอ่านกัน บัดนี้ลิฉุย กุยกีตามมา พระเจ้าเหี้ยนเต้ได้ยินก็ตกพระทัยกลัว เอียวฮองจึงทูลว่า ซึ่งร้องมานี้เสียงลิงัก คิดเป็นกลอุบาย แล้วให้ซิหลงถอยหลังไปรบด้วยลิงักได้สามเพลง ซิหลงเอาขวานฟันถูกลิงักตกม้าตาย แล้วซิหลงไล่ฆ่าฟันพรรคพวกลิงักล้มตายเป็นอันมาก จึงกลับมาตามเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้ไปพ้นเขากิสาน

ครั้นเวลารุ่งเช้าพอพบเตียวเอี๋ยนเอาข้าวปลาอาหารมาถวาย พระเจ้าเหี้ยนเต้มีความยินดี จึงให้เตียวเอี๋ยนเลื่อนที่เป็นไตสู ภาษาไทยว่าเป็นขุนนางผู้ใหญ่ เตียวเอี๋ยนก็กราบถวายบังคมลาไป พระเจ้าเหี้ยนเต้ก็ยกเข้าไปในเมืองลกเอี๋ยง แล้วทอดพระเนตรเห็นพระราชวังตำหนักแลตึกกว้านอาณาประชาราษฎรนั้น เป็นที่เพลิงไหม้สิ้นทั้งเมือง ต้นไม้แลหญ้าขึ้นรกอยู่ดังป่า พระเจ้าเหี้ยนเต้คิดสงสารพระทัยทรงพระกันแสง ว่าเมืองนี้พระมหากษัตริย์สร้างไว้เป็นที่บรมสุมาแต่ก่อน ครั้งนี้มาสูญเสียแล้ว ขุนนางทั้งปวงจึงให้แผ้วถางแล้วให้ปลูกตำหนักข้างหน้าข้างใน แลที่เสด็จออกพระที่นั่งใหญ่ซึ่งเพลิงไหม้นั้น แล้วเชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้ขึ้นอยู่ ขุนนางทั้งปวงเข้ามาเฝ้าตามอย่างตามธรรมเนียม แลอาณาประชาราษฎรก็เข้าไปตั้งบ้านเรือนอยู่ประมาณห้าร้อยเรือน