ในขณะนั้นข้าวแพงราษฎรทั้งปวงอดอยาก ชวนกันไปขุดรากหญ้าแลเปลือกไม้มากินต่างอาหาร ขุนนางผู้น้อยแลทหารกับราษฎรทั้งปวง ซึ่งเที่ยวซอกซอนเข้าไปเก็บผักหักฟืนในตึกแลช่องกุฏิห้วยคลังที่เพลิงไหม้แต่ก่อนผนักตึกแลซุ้มประตูล้มลงทับตายเป็นอันมาก
ฝ่ายเอียวปิวจึงทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า พระองค์ทรงพระอักษรมอบข้าพเจ้าไว้นั้น ข้าพเจ้ายังมิได้เอาไปให้โจโฉ พระเจ้าเหี้ยนเต้จึงตรัสว่าท่านเร่งแต่งคนเอาไปให้โจโฉ ให้หาตัวเข้ามาช่วย ราชการในเมืองลกเอี๋ยง เอียวปิวจึงแต่งทหารให้ถือพระอักษรไปให้โจโฉ โจโฉเห็นพระอักษร ดังนั้น ก็รู้ว่าพระเจ้าเหี้ยนเต้กลับไปอยู่ ณ เมืองลกเอี๋ยง แล้วจึงปรึกษากับทหารทั้งปวงว่า บัดนี้พระเจ้าเหี้ยนเต้ให้ทหารเข้าไปช่วยราชการ ณ เมืองลกเอี๋ยง ท่านทั้งปวงจะเห็นประการใด

ซุนฮกจึงว่าครั้งพระเจ้าจิ๋วซองอ๋องได้เสวยราชสมบัตินั้น บ้านเมืองเป็นจลาจล พระเจ้าจิ๋วซองอ๋องให้หาจิ๋นบุนก๋งเข้าไปช่วยราชการเมือง ขุนนางทั้งปวงอยู่ในบังคับบัญชาจิ๋นบุนก๋ง อยู่มาจิ๋นบุนก๋งก็ได้ราชสมบัติโดยง่าย ครั้งนี้พระเจ้าเหี้ยนเต้ให้หาท่านเข้าไปช่วยราชการก็ได้ทีแล้ว ควรที่จะยกเข้าไปตามรับสั่ง ถ้าท่านช้าอยู่ หัวเมืองผู้ใดที่มีฝีมือยกเข้าไปถึงก่อน ราชการก็จะสิทธิ์ขาดอยู่กับผู้นั้น ขอท่านยกเข้าไปให้ทันที โจโฉเห็นชอบด้วย จึงให้จัดแจงทหารทั้งปวงได้ประมาณสามสิบหมื่นพร้อมแล้ว ยกไปถึงกลางทาง พอม้าใช้มาบอกให้กราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่ากองทัพลิฉุย กุยกียกมาใกล้ด่านเมือง ลกเอี๋ยง จึงทรงพระดำริว่า บ้านเมืองก็ยงมิได้ตกแต่ง ค่ายประตูหอรบทหารในเมืองก็น้อย ทั้งผู้ถือหนังสือไปหาโจโฉนั้นก็ยังมิกลับมา จึงตรัสปรึกษาแก่ขุนนางทั้งปวงว่า ลิฉุย กุยกียกมาใกล้ด่านอยู่แล้ว ทหารเราก็น้อย ผู้ใดคิดประการใด

เอียวฮอง หันเซียมจึงทูลว่า ซึ่งลิฉุย กุยกียกมานั้นพระองค์อย่าทรงพระวิตกเลย ข้าพเจ้าจะขออาสาออกไปรบป้องกันสนองพระคุณกว่าจะสิ้นชีวิต ตังสินจึงตอบว่าในเมือง ลกเอี๋ยงนี้ ก็ยังมิได้แต่งค่ายคูประตูหอรบ ซึ่งท่านทั้งสองจะยกออกไปต่อรบด้วยลิฉุย กุยกีนั้น เราเห็นจะเสียแก่มันฝ่ายเดียวเราคิดจะเชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้หนีไปข้างหัวเมืองตะวันออก พระเจ้าเหี้ยนเต้เห็นชอบด้วย ตังสินกับขุนนางทั้งปวงก็เชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้กับ พระมเหสีขึ้นรถออกจากเมืองลกเอี๋ยง ไปทางประมาณยี่สิบเส้น พอเห็นกองทัพยกมาข้าง ทิศตะวันออก ทหารทั้งปวงโห่ร้องอื้ออึงเป็นอันมาก ผู้ถือหนังสือรับสั่งก็ขับม้าควบมาก่อนถึงหน้ารถ จึงกราบทูลว่าลิฉุย กุยกียกเข้ามาใกล้ด่านเมืองลกเอี๋ยง โจโฉจึงให้แฮหัวตุ้น เคาทู เตียนอุยคุมทหารห้าหมื่นเป็นทัพหน้ายกรีบมา หวังจะได้ป้องกันรักษาพระองค์ก่อน พระเจ้าเหี้ยนเต้ได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี

ฝ่ายแฮหัวตุ้นรู้ว่าพระเจ้าเหี้ยนเต้เสด็จออกมา ก็พาเคาทู เตียนอุยเข้าไปกราบถวายบังคม พอนายม้าใช้ผู้หนึ่งมากราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า เห็นกองทัพยกมาข้างทิศตะวันออกอีกกองหนึ่ง พระเจ้าเหี้ยนเต้จึงสั่งให้แฮหัวตุ้นไปสืบดูว่าจะเป็นกองทัพผู้ใดยกมา แฮหัวตุ้นออกไปดูพบโจหอง ลิเตียน งักจิ้นคุมทหารมา จึงพานายทหารทั้งสามคนเข้าไปเฝ้าพระเจ้าเหี้ยนเต้ แล้วทูลว่าโจโฉให้แฮหัวตุ้น เคาทู เตียนอุยยกมาก่อนนั้น เห็นว่าทหารน้อยนักจึงให้ข้าพเจ้าทั้งสามนี้คุมทหารยกเติมมาหวังจะได้ช่วยรบด้วย ฆ่าอ้ายพวกเหล่าร้ายเสีย พระเจ้าเหี้ยนเต้ทราบดังนั้นจึงตรัสว่า โจโฉมีสติปัญญาเป็นอันมาก แล้วก็ใจสัตย์ซื่อต่อเรา ควรที่จะทำนุบำรุงแผ่นดิน

ฝ่ายม้าใช้ข้างทิศตะวันตกมากราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า ทัพลิฉุย กุยกีเข้ามาในแดนแล้ว หาผู้ใดต้านทานมิได้ พระเจ้าเหี้ยนเต้ทราบดังนั้น จึงตรัสแก่แฮหัวตุ้นว่า ทัพลิฉุย กุยกียกล่วงเข้ามาในด่านแล้ว ท่านจะคิดประการใด แฮหัวตุ้นจึงกราบทูลว่า ซึ่งพวกเหล่าร้ายยกเข้ามานั้น พระองค์อย่าทรงพระวิตกเลย ข้าพเจ้าทั้งปวงผู้เป็นทัพหน้าโจโฉ จะของอาสายกออกไปรบให้เหล่าร้ายแตกไปจงได้ แล้วก็กราบถวายบังคมลาออกมา แฮหัวตุ้นนั้นเป็นกองขวา โจหองเป็นกองซ้าย แล้วยกทหารไปรบกระหนาบฆ่าฟันทหารลิฉุย กุยกีเสียเป็นอันมาก ลิฉุย กุยกีต้านทานมิได้ก็พาทหารซึ่งเหลือนั้นหนีไป แฮหัวตุ้น โจหองก็ยกกลับมา จึงให้เชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้กลับเข้าไปอยู่ในเมืองลกเอี๋ยง แล้วจัดแจงทหารทั้งปวงตั้งล้อมวงอยู่นอกกำแพง

ฝ่ายโจโฉยกมาถึงเมืองลกเอี๋ยง จึงเข้าไปกราบถวายบังคมคุกเข่าเฝ้าพระเจ้าเหี้ยนเต้ พระเจ้าเหี้ยนเต้เห็นโจโฉก็มีความยินดี จึงตรัสว่าท่านอย่าคุกเข่าเลย จงนั่งให้ปรกติเถิด โจโฉก็ทำตามรับสั่งแล้วทูลว่า ซึ่งพระองค์ชุบเลี้ยงข้าพเจ้ามาแต่ก่อนนั้น ก็ติดอยู่ว่าจะสนองพระคุณมิได้ขาดครั้งนี้ลิฉุย กุยกีทำการหยาบช้าต่อพระองค์นั้น อย่าให้ทรงพระวิตกเลย ข้าพเจ้าจะคิดอ่านฆ่าลิฉุย กุยกีเสียให้ได้ พระเจ้าเหี้ยนเต้มีความยินดีนัก จึงตั้งให้โจโฉเป็นขุนนางผู้ใหญ่ในเมือง ว่าราชการทั้งฝ่ายทหารพลเรือน