ฝ่ายลิงักคิดเอาใจออกหาก จึงแต่งคนให้ไปบอกแก่ลิฉุย กุยกีว่า ตังสิน เอียวฮองพาพระเจ้าเหี้ยนเต้ยกไปเมืองลกเอี๋ยง จะขอยกไปสกัดตีจับพระเจ้าเหี้ยนเต้ฆ่าเสีย ลิฉุย กุยกีได้ฟังดังนั้นก็กลับมีใจยินดี ว่าจะยกไปทำการด้วยกัน

ลิงักนายโจรเห็นดังนั้น จึงกราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า กองทัพตามมาใกล้จะทันอยู่แล้วเชิญพระองค์ลงจากรถขึ้นม้าพระที่นั่งรีบหนีไปก่อนเถิด ข้าพเจ้าทั้งปวงจะรบพุ่งต้านทานอยู่ข้างหลัง พระเจ้าเหี้ยนเต้จึงตรัสตอบว่า ซึ่งเราจะหนีไปก่อนนั้นไม่ควร ท่านทั้งปวงเป็นประการใดเราจะเป็นด้วย ขุนนางแลนายโจรทั้งปวงก็ร้องไห้ แล้วก็ตามเสด็จป้องกันพระเจ้าเหี้ยนเต้ไป โฮจ๋าย นายโจรนั้นเห็นกองทัพรุกตามมาใกล้ก็ขับม้าออกไปรบต้านทานไว้ ทหารลิฉุย กุยกียิงเกาทัณฑ์ระดมไปถูกโฮจ๋ายตกม้าตาย ลิฉุย กุยกีก็ยกทหารติดตามไป

ตังสิน เอียวฮองเห็นกองทัพรุกใกล้เข้ามา ก็เชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้กับพระมเหสีลงจากรถรีบหนีไปถึงริมฝั่งแม่น้ำฮองโห ลิงักจึงเที่ยวไปหาเรือได้มาลำหนึ่งหวังจะรับพระเจ้าเหี้ยนเต้ ตลิ่งนั้นสูงนัก พระเจ้าเหี้ยนเต้กลัวเสด็จลงไปมิได้ พอเห็นกองทัพยกตามมาถึงชายป่า ตังสินจึงแก้เอาสายถือนั้นต่อเข้ากันจะผูกบั้นพระองค์หย่อนลงไปให้ถึงเรือ ฮกเต๊กผู้พี่พระมเหสีเห็นดังนั้น จึงเอาแพรขาวเป็นลายไม้หนึ่ง ซึ่งเก็บได้มาแต่กลางทางผูกบั้นพระองค์พระเจ้าเหี้ยนเต้แลพระมเหสีหย่อนลงไปถึงเรือ ขุนนางแลทหารก็ชิงกันลงเรือ ลิงักเห็นเรือจะจมลงจึงถอดกระบี่ออกฟันขุนนางแลทหารตายเป็นหลายคน จึงถอยเรือข้ามไปส่งเสด็จขึ้นถึงฝั่ง ผู้ซึ่งข้ามมาก็ทิ้งเรือเสีย แลคนทั้งปวงกับนักสนมแลขันทีซึ่งค้างอยู่นั้นก็ร้องเรียกกันบ้าง ร้องไห้อื้ออึงอยู่บ้าง เอียวฮองจึงให้ไปเที่ยวหาเกวียนมาได้เล่มหนึ่ง แล้วเชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้กับพระมเหสีเสด็จไป

ขุนนางสิบเอ็ดสิบสองคน กับนายโจรสองคนก็ตามเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้ไปถึงเมืองไทเฮียง พอเวลาค่ำลง จึงเข้าไปอาศัยอยู่ในกระเบื้อง คนแก่เจ้าของโรงนั้นจึงเอาข้าวกล้องหุงมาถวาย พระเจ้าเหี้ยนเต้เสวยมิได้ ครั้นเวลารุ่งเช้าจะเสด็จออกจากที่นั่น พอเอียวปิวกับฮันหยงซึ่งเป็น ขุนนางผู้ใหญ่มาพบ ก็ร้องไห้รักพระเจ้าเหี้ยนเต้ แลฮันหยงทูลว่า ลิฉุย กุยกีนั้นเชื่อฟังข้าพเจ้าอยู่ ขอเชิญเสด็จพระองค์ยั้งอยู่ที่นี่ก่อน ข้าพเจ้าจะไปว่ากล่าวห้ามปรามให้ยกกลับไปพระเจ้าเหี้ยนเต้ตรัสว่า ซึ่งท่านมีน้ำใจต่อเราจะไปห้ามปรามลิฉุย กุยกีก็ตามเถิด ฮันหยงก็กราบถวายบังคมลาไป ลิงักได้ฟังคำฮันหยงก็พาเสด็จรีบไปถึงตำบลอันอิบ พอเวลาค่ำก็เชิญเสด็จเข้าอาศัยอยู่ในโรงแห่งหนึ่งคนทั้งปวงก็ล้อมวงอยู่

ฝ่ายลิฉุย กุยกี ครั้นยกมาถึงแม่น้ำฮองโห พบขุนนางกับนักสนมขันทีจึงให้จับไว้ ครั้นฮันหยงมาถึงจึงห้ามลิฉุย กุยกีว่า ซึ่งท่านจะยกมาติดตามทำร้ายพระเจ้าเหี้ยนเต้นั้นไม่ควร ราษฎรทั้งปวงจะนินทาได้ ท่านจงยกกลับไปเสียเถิด แม้นฟังคำเรา ความสรรเสริญก็จะมีแก่ท่านไปในชั่วนี้หน้า ลิฉุย กุยกีเห็นชอบด้วย จึงปล่อยขุนนางแลพระสนมขันทีทั้งนั้นไป ครั้นนั้นบังเกิดข้าวแพงนัก อาณาประชาราษฎรอดอยากล้มตายเป็นอันมาก

เตียวเฮียวเจ้าเมืองโห้ลาย ฮองอิบเจ้าเมืองโฮต๋อง รู้ข่าวดังนั้นก็จัดแจงเลื้อผ้าข้าวปลาอาหารให้ไปถวายพระเจ้าเหี้ยนเต้ พระเจ้าเหี้ยนเต้ดีพระทัยนักแลตังสิน เอียวฮองจึงปรึกษาขุนนางทั้งปวงว่า เราจะให้ทหารไปทำตำหนัก ณ เมืองลกเอี๋ยง จะได้เชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้ให้ไปอยู่ ลิงักจึงว่าซึ่งท่านคิดดังนั้นเราไม่เห็นด้วย ตังสินจึงตอบว่าเมืองลกเอี๋ยงนั้นเป็นเมืองหลวงมาก่อน ควรจะเชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้ไปไว้ ซึ่งท่านจะให้ตั้งอยู่ที่นี่เห็นไม่สบาย ลิงักจึงว่าท่านจะเชิญเสด็จไปอยู่เมืองลกเอี๋ยงก็ตามเถิด แต่ข้าพเจ้าจะขอตั้งอยู่ตำบลอันอิบนี้ ตังสิน เอียวฮองก็เชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้กับพระมเหสีขึ้นเกวียนยกไปเมืองลกเอี๋ยง