พระเจ้าเหี้ยนเต้ทราบดังนั้น จึงให้หาตัวฮองหูเหียบมาแล้วตัดมาว่าท่านจะอยู่ในเมืองหลวงนี้อันตรายจะพึ่งมี ท่านจงไปอยู่เมืองซีหลงให้พ้นภัยเถิดฮองหูเหียบได้ฟังรับสั่งดังนั้นก็กราบถวายบังคมลา แล้วว่ากล่าวชักชวนทหารลิฉุยซึ่งเป็นชาวเมืองซีหลงว่า ลิฉุยทำการครั้งนี้มิได้สัตย์ซื่อต่อแผ่นดิน ท่านทั้งปวงอย่าได้คิดเป็นใจด้วย อันตรายจะมีมาถึงตัวต่าง ๆ ทหารทั้งปวงได้ยิน ฮองหูเหียบว่าดังนั้นก็สะดุ้งตกใจ ต่างคนต่างหนีออกจากลิฉุยเป็นอันมาก

ขณะนั้นลิฉุยรู้ จึงสั่งให้อ่องเฉียงควบทหารไปตามจับฮองหูเหียบมาให้ได้ อ่องเฉียงตามไปถึงกลางทางจึงคิดว่า ฮองหูเหียบเป็นคนสัตย์ซื่อต่อแผ่นดินอยู่ จะตามไปได้ตัวมาลิฉุยก็ฆ่าเสีย ความร้ายก็จะอยู่แก่เรา อ่องเฉียงก็กลับมาบอกแก่ลิฉุยว่า ข้าพเจ้าไปตามก็มิได้พบ ลิฉุยไม่ได้ว่าประการใด

ฝ่ายกาเซี่ยงจึงเข้าไปกราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า ลิฉุยทำร้ายหยาบช้าครั้งนี้ ทหารทั้งปวงเอาใจออกหาก แตกตื่นออกจากลิฉุยเป็นอันมาก ขอให้มีรับสั่งเอาใจตั้งให้ลิฉุยเป็นมหาอุปราช ข้าพเจ้าจะได้คิดการต่อไป พระเจ้าเหี้ยนเต้เห็นชอบด้วย จึงตั้งให้ลิฉุยเป็นมหาอุปราช ลิฉุยนั้นมีความยินดีจึงว่า เราได้เลื่อนที่ครั้งนี้เพราะออมดออท้าวช่วย จึงเอาเงินทองเสื้อผ้าให้แก่ออมดออท้าวเป็นอันมาก แลทหารทั้งปวงนั้นลิฉุยจะได้ให้สิ่งใดหามิได้

เอียวฮองเห็นดังนั้นก็โกรธ จึงวาแก่ซองโกว่า เราเป็นทหารลิฉุยได้ทำการรบพุ่งมาเป็นอันมาก ลิฉุยจะได้ให้บำเน็จสิ่งใดหามิได้ ให้ปันแก่ออมดออท้าวเป็นอันมาก

ซองโกจึงตอบว่า เรามีความน้อยใจอยู่ เราจะคิดฆ่าลิฉุยเสีย เราจะเข้าทำราชการอยู่ด้วยพระเจ้าเหี้ยนเต้เอาความชอบดีกว่า เอียวฮองเห็นชอบด้วยจึงว่าเราจะออกไปควบคุมซ่องสุมทหารทั้งปวงให้ได้มาก เวลาสามยามวันนี้ท่านอยู่ข้างใน จงเอาเพลิงจุดเผาค่ายขึ้น เราจึงจะยกทหารตีเอาไปจับลิฉุยฆ่าเสีย ซองโกยอมด้วย เอียวฮองก็ออกไปซ่องสุมทหารอยู่นอกค่าย ทหารคนหนึ่งรู้เนื้อความ จึงให้ไปบอกลิฉุยตามเอียวฮองกับซองโกคิดกัน ลิฉุยจึงให้จับเอาตัวซองโกไปฆ่าเสีย

ฝ่ายเอียวฮองซ่องสุมทหารได้ คอยอยู่ถึงสามยามเศษ มิได้เห็นแสงเพลิงในค่าย จึงให้ทหารทั้งปวงสงบอยู่

ฝ่ายลิฉุยยกทหารออกมาจากค่าย พบกองทัพเอียวฮองได้รบพุ่งกันทหารทั้งสองฝ่ายล้มตาย เอียวฮองเห็นต้านทานมิได้ ก็พาทหารที่เหลือนั้นหนีออกจากเมืองไปข้างทิศตะวันตก ฝ่ายกุยกีนั้นยกทหารมารบกับลิฉุยทุกวันมิได้ขาด ทหารลิฉุยล้มตายบ้าง แตกตื่นเบาบางไปเป็นอันมาก

ขณะนั้นพอม้าใช้มาบอกแก่ลิฉุยว่า เตียวเจยกทหารมากองหนึ่งข้างทิศตะวันตก แล้วร้องประกาศว่า จะมาห้ามมิให้ท่านมารบกันกับกุยกี ถ้าผู้ใดมิฟังเตียวเจจะทำศึกด้วยผู้นั้น ลิฉุยจึงคิดว่าทหารเราก็เบาบางแล้ว ซึ่งจะทำศึกไปกับกุยกีนั้นเห็นจะขัดสน เตียวเจมาห้ามนั้นก็สมควรคิดเรา แต่เราจะทำไมตรีไว้ให้เตียวเจเห็นว่าเราฟังคำห้าม แล้วก็แต่งทหารออกไปรับ ว่าเราได้ยินกิตติศัพท์ว่าเดิมเตียวเจจะมาห้ามมิให้รบพุ่งกันกับกุยกีนั้น เราเห็นหน้าเตียวเจเราจึงฟังคำ

ฝ่ายกุยกีรู้จึงให้ทหารออกไปว่าแก่เตียวเจว่า ซึ่งทหารยกมาห้ามมิให้รบพุ่งกันกับลิฉุยนั้น เราก็จะฟังคำแล้ว เตียวเจก็มีความยินดีจึงให้ตั้งทัพอยู่ แล้วแต่งหนังสือไปให้กราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า ข้าพเจ้าเตียวเจได้มาห้ามปรามลิฉุย กุยกี ทั้งสองฝ่ายก็ยอมไม่รบกันแล้ว ข้าพเจ้าขอเชิญเสด็จพระองค์ไปอยู่ ณ เมืองฮองหลง ซึ่งเป็นหน้าด่านเมืองเตียงฮัน