ฝ่ายลิฉุย กุยกีตั้งรบกันทุกวันมิได้ขาด ประมาณสองเดือน ทหารทั้งปวงสองฝ่ายล้มตายเป็นอันมาก แลลิฉุยเมื่ออยู่ในค่ายนั้น เชื่อถือคำออมดออท้าว กาเซี่ยงห้ามเป็นหลายครั้งว่า อย่าให้ท่านเชื่อฟังคนจำพวกนี้ ลิฉุยก็มิฟัง จะทำการสิ่งใดก็ให้ลงออท้าวทุกครั้ง

เอียวกีขุนนางรู้ว่าลิฉุยทำดังนั้น ก็ลอบเข้าไปกราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า กาเซี่ยงเป็นที่ปรึกษาลิฉุย กาเซี่ยงจะว่าประการใดลิฉุยมิได้ทำตาม เห็นกาเซี่ยงนั้นจะมีน้ำใจสวามิภักดิ์ต่อพระองค์อยู่ ขอให้กาเซี่ยงมาเฝ้า แล้วตรัสปรึกษาราชการด้วย พอกาเซี่ยงเข้ามาเฝ้า พระเจ้าเหี้ยนเต้จึงให้ขับขันทีออกไปเสียภายนอก แล้วทรงพระกันแสงตรัสแก่กาเซี่ยงว่า ครั้งนี้เราได้ความทุกข์ เวทนานัก ท่านจงมีใจภักดีต่อแผ่นดินช่วยเอาชีวิตเราไว้ให้รอดด้วย

กาเซี่ยงกราบถวายบังคมแล้วทูลว่า ทุกวันนี้ข้าพเจ้าคิดจะทำราชการสนองพระคุณอยู่ พระองค์อย่าเพ่อตรัสให้เนื้อความแพร่งพรายก่อน ไว้ข้าพเจ้าจะอาสาคิดการให้สำเร็จ พระเจ้าเหี้ยนเต้ก็คลายพระทัย พอลิฉุยเดินถือกระบี่เข้าไป พระเจ้าเหี้ยนเต้ก็ตกพระทัย
ลิฉุยกราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ว่า กุยกีนั้นคิดขบถต่อพระองค์ มันจึงจับเอาขุนนางทั้งปวงไปจำไว้ แล้วมันจะมาจับเอาพระองค์ไป หากว่าข้าพเจ้าเชิญเสด็จมาไว้พระองค์จึงพ้นภัย พระเจ้าเหี้ยนเต้คิดว่าจริง จึงคำนับลิฉุยแล้วตรัสว่า ซึ่งท่านทำดังนี้ของคุณหาที่สุดมิได้ ลิฉุยก็ลาพระเจ้าเหี้ยนเต้กลับไป

ขณะนั้นฮองหูเหียบเข้ามาเฝ้า พระเจ้าเหี้ยนเต้ทราบว่าฮองหูเหียบมีสติปัญญาแล้วเป็นชาวบ้านเดียวกับลิฉุย จึงทรงอักษรให้ไปห้ามลิฉุย กุยกี อย่าให้มีพยาบาทรบพุ่งกับสืบไป ฮองหูเหียบรับเอาพระอักษรแล้วเอาไปให้กุยกี ณ ค่าย กุยกีเห็นพระอักษรพระเจ้าเหี้ยนเต้แล้วจึงว่าลิฉุยปล่อยพระเจ้าเหี้ยนเต้เสีย แล้วเราก็จะปล่อยขุนนางทั้งปวงเสียบ้าง เรากับลิฉุยก็จะปรกติกันสืบไป

ฮวงหูเหียบได้ฟังดังนั้นก็กลับมา ณ ค่าย จึงว่าแก่ลิฉุยว่า พระเจ้าเหี้ยนเต้เห็นว่าข้าพเจ้ากับท่านเป็นชาวบ้านเดียวกัน จึงให้ข้าพเจ้าถือหนังสือรับสั่งมาห้ามท่านกับกุยกีอย่าให้รบพุ่งกัน กุยกีนั้นก็ฟังรับสั่งแล้ว ฝ่ายท่านจะว่าประการใด ลิฉุยจึงตอบว่าเราได้ทำนุบำรุงมาถึงปีแล้ว ความชอบก็มีอยู่เป็นอันมาก กุยกีนั้นเป็นแต่ผู้ร้ายลักม้า มาได้ดี ครั้งนี้บังอาจถือตัวว่าเป็นใหญ่ เอาขุนนางทั้งปวงไปจำไว้ แล้วจะทำลายแก่เรา เราจะฆ่ามันเสียให้จงได้

ฮองหูเหียบจึงตอบว่า ครั้งตั๋งโต๊ะได้เป็นใหญ่นั้นเสียทหาร แลลิโป้มิได้มีความกตัญญูฆ่า ตั๋งโต๊ะเสีย ทุกวันนี้บ้านเมืองยังมิปรกติ ท่านอย่าเพ่อถือตัวว่าเป็นใหญ่ก่อนเลย ประการหนึ่งญาติพี่น้องท่านก็ได้เป็นขุนนางมา ครั้งนี้พระเจ้าเหี้ยนเต้ก็ชุบเลี้ยงท่านเป็นใหญ่ถึงขนาด เป็นไฉนท่านจึงเอาพระเจ้าเหี้ยนเต้ไปกักขังไว้ กุยกีเห็นท่านทำดังนั้นจึงจับเอาขุนนางทั้งปวงไปจำเสียบ้าง ท่านทั้งสองฝ่ายเป็นผู้ทำนุบำรุงแผ่นดิน เมื่อทำดังนี้เห็นไม่ชอบ จะเห็นข้างผู้ใดผิดจงพิเคราะห์ดูให้สมควร

ลิฉุยได้ฟังดั้งนั้นก็โกรธ จึงชักกระบี่ออกแล้วตวาดว่า พระเจ้าเหี้ยนเต้ใช้ตัวให้มาขู่กระชากเราหรือ ตัวจึงว่าดังนี้ เราจะตัดศีรษะตัวเสีย เอียวฮองเห็นดังนั้นจึงห้ามว่า การกุยกีรบกับท่านยังมิสำเร็จ ซึ่งจะฆ่าฮองหูเหียบผู้ถือรับสั่งเสีย ก็ไม่ควร ถ้ารู้ไปถึงหัวเมืองทั้งปวงก็จะยกมาช่วยกุยกีทำร้ายท่าน แลกาเซี่ยงก็เข้าห้ามปรามลิฉุยด้วย ลิฉุยก็มิได้ฆ่าฮองหูเหียบ แลกาเซี่ยงก็พาฮองหูเหียบ ออกไปภายนอก ฮองหูเหียบจึงร้องประกาศว่า ลิฉุยทำการหยาบช้ารับสั่งให้มาว่าก็มิฟัง คิดทำทั้งนี้จะเป็นขบถชิงเอาราชสมบัติ

โอเมาได้ยินดังนั้นจึงห้ามว่า ท่านอย่าว่าดังนี้อันตรายจะมาถึงตัวท่านฮองหูเหียบมิฟังจึงร้องตวาดแล้วว่า ตัวเป็นขุนนาง พระเจ้าเหี้ยนเต้ชุบเลี้ยงให้กินเบี้ยหวัด บัดนี้พระองค์ได้ทุกข์ทรมาน เราเป็นผู้ข้ามิได้เสียดายชีวิต จะคิดสนองพระคุณ จึงมาว่ากล่าวดังนี้ ตัวท่านหากตัญญูมิได้ แล้วซ้ำห้ามดังนี้ตัวเป็นพวกอ้ายขบถหรือ แล้วฮองหูเหียบร้องด่าลิฉุยเป็นข้อหยาบช้า