ฝ่ายลิฉุย กุยกีซึ่งแตกไปนั้นซ่องสุมทหาร ครั้นรู้ว่าโจโฉยกมาถึงจึงปรึกษากันว่า ถ้าเราจะละไว้ช้าทหารโจโฉก็จะมีกำลังขึ้น จำเราจะยกเข้าตีเอาอย่าให้ทั้งตัวได้ เห็นจะเสียแก่เราเป็นมั่นคง กาเซี่ยงจึงว่าท่านคิดทั้งนี้ไม่ควรด้วยโจโฉมีทหารเอกทหารเลวเป็นอันมาก ทหารเราก็น้อยเห็นจะต้านทานมิได้ อุปมาดังเนื้อไปสู้เสือ ขอให้แต่งคนไปขอโทษแล้วว่าจะเข้าเกลี้ยกล่อมยอมทำราชการด้วย เห็นโจโฉก็จะมีใจเมตตาท่านทั้งสอง ลิฉุยกุยกีได้ฟังดังนั้นก็โกรธจึงว่าแก่กาเซี่ยงว่า เราจะทำสงครามแก่โจโฉอยู่ ตัวมากล่าวทั้งนี้หวังจะให้ทหารเราเสียใจ แล้วลิฉุย กุยกีชักกระบี่จะฟันกาเซี่ยงเสีย ทหารทั้งปวงเข้าขอโทษไว้ได้ กาเซี่ยงมีความน้อยใจ เวลาค่ำก็ขึ้นม้าหนีกลับไปบ้าน ครั้นเวลารุ่งเช้าลิฉุย กุยกีก็จัดแจงทหาร ให้ลิเซียม ลิเป๊กเป็นทัพหน้า แล้วยกไปจะรบด้วยโจโฉ

ฝ่ายโจโฉจึงให้เคาทู เตียนอุย โจหยิน คุมทหารม้าสามร้อยยกออกไปแล้วนายทหารทั้งสามคนก็ขับม้าฝ่าฟันทหารลิฉุย กุยกีข้าไป ลิเซียม ลิเป๊กหลานลิฉุยเห็นดังนั้นก็โกรธ จึงขับม้าเข้ารบด้วย เคาทูมิทันได้เพลงหนึ่ง เคาทูเอาทวนแทงถูกลิเซียมตกม้าตาย ลิเป๊กเห็นดังนั้นก็ตกใจกลัว มิทันเข้าสู้รบก็พลัดตกม้าลง เคาทูเอาทวนแทงซ้ำ แล้วตัดเอาศีรษะลิเซียม ลิเป๊กมาให้โจโฉ โจโฉก็มีความยินดีจึงเอามือลูบหลังเคาทู แล้วสรรเสริญว่าท่านมีฝีมือสมเป็นทหารเอกหลวง ยกเป็นหน้ากระดานขึ้นไปรบด้วยลิฉุย กุยกี แลทหารลิฉุย กุยกีนั้นล้มตายเป็นอันมาก ลิฉุย กุยกีก็แตกพ่ายไป โจโฉเห็นดังนั้นก็ขับม้า รำกระบี่ไล่ตามฆ่าฟันทหารทั้งปวงไป

ฝ่ายทหารลิฉุย กุยกีก็ทิ้งอาวุธเสียมาเข้าด้วยโจโฉสิ้น แต่ลิฉุย กุยกีนั้นขับม้าหนีตามกันไปซ่อนอยู่ในซอกเขาแห่งหนึ่ง โจโฉก็คุมทหารกลับมาตั้งอยู่นอกเมือง
ฝ่ายเอียวฮองรู้ว่าโจโฉยกไปตีทัพลิฉุย กุยกีแตกไป จึงปรึกษากับหันเซียนว่า โจโฉทำการครั้งนี้เห็นใหญ่หลวงนัก นานไปราชการในเมืองหลวงก็จะสิทธิ์ขาดอยู่แก่เขา เราทั้งสองก็จะอยู่ในเงื้อมมือ โจโฉ เราจะคิดกลอุบายว่าจะยกไปจับลิฉุย กุยกีฆ่าเสีย แล้วเราจะหนีไปอยู่เมืองไต้เหลียง หันเซียมเห็นชอบด้วย จึงพากันเข้าไปเฝ้าแล้วกราบทูลว่า ซึ่งโจโฉยกออกไปตีทัพลิฉุย กุยกีแตกไปนั้น ข้าพเจ้าทั้งสองจะขออาสายกทหารออกไปตาม จับลิฉุย กุยกีมาฆ่าเสียให้จงได้ พระเจ้าเหี้ยนเต้ก็ยอมให้ไป เอียวฮอง หันเซียมก็ลาออกมาจัดแจงทหารแลพรรคพวกของตัวพร้อมแล้วก็ยกออกจากเมืองลกเอี๋ยง

พระเจ้าเหี้ยนเต้จึงใช้ตังเจี๋ยวไปหาโจโฉเข้ามาปรึกษาราชการด้วย ตังเจี๋ยวรับสั่งแล้วก็ออกไปหาโจโฉ โจโฉเห็นรูปร่างตังเจี๋ยวพ่วงพีผิวเนื้อสดใสจักขุนั้นโตกลม คิ้วสุดหางตา โจโฉจึงว่าในเมืองหลวงนี้มิได้มีความสุข ทั้งข้าวปลาอาหารก็ขัดสน ตังเจี๋ยวบำรุงตัวประการใดจึงมีสีสันสมบรูณ์เหมือนบ้านเมืองปรกติดังนี้ ตัวเจี๋ยวบอกว่า ข้าพเจ้าจะได้บำรุงตัวประการใดหามิได้ ข้าพเจ้ารับประทานแต่อาหารเจจนอายุได้สามสิบปี โจโฉหัวเราะแล้วว่า ท่านเป็นที่ขุนนางตำแหน่งใด ตังเจี๋ยวบอกว่าข้าพเจ้านี้เป็นชาวเมืองเต๊งโต๋ เป็นที่ปรึกษาอยู่กับอ้วนเสี้ยว ครั้นแล้วว่าพระเจ้าเหี้ยนเต้เสด็จกลับมาอยู่ ณ เมืองลกเอี๋ยงแล้ว จึงเข้ามาทำราชการ แล้วโปรดให้เป็นที่เจียงยี่หลง แปลภาษาไทยว่าเป็นที่ปรึกษา โจโฉจึงว่าเราได้ยินลืออยู่ช้านานแล้ว ซึ่งได้มาพบท่านนี้ก็เป็นบุญของเรา จึงให้แต่โต๊ะหาตัวซุนฮกมาให้รู้จักไว้กับตังเจี๋ยว แล้วชวนซุนฮก ตังเจี๋ยวกินโต๊ะอยู่

พอม้าใช้มาบอกโจโฉว่า เห็นทหารกองหนึ่งยกออกมาจากเมืองลกเอี๋ยงไปทางทิศตะวันออก มิรู้ว่าผู้ใดเป็นนายทัพ โจโฉจึงสั่งทหารให้ไปสืบดูว่า ทัพผู้ใดจะยกไปไหน ตังเจี๋ยวจึงข้ามโจโฉว่าอย่าให้ทหารไปเลย ซึ่งผู้ยกไปนั้นสองนาย เอียวฮองนั้นเป็นพรรคพวกลิฉุย หันเซียมนั้นเป็นนายโจร เข้ามาทำการครั้งพระเจ้าเหี้ยนเต้เสด็จออกจากเมืองเตียนฮัน บัดนี้เห็นว่าท่านเข้ามาทำราชการอยู่ในเมืองหลวง เอียวฮอง หันเซียมกลัวท่าน จึงพาพรรคพวกจะไปหลบหลีกอยู่ ณ เมืองไต้เหลียง โจโฉตามว่า ซึ่งเอียงฮอง หันเซียมกลัวเราจึงออกไปจากเมืองนั้นเห็นจะสงสัยเราด้วยข้อใด ตังเจี๋ยวจึงตอบว่าอ้ายคนทั้งสองนั้นมิได้ความคิดสิ่งใด ซึ่งจะสงสัยท่านนั้นเห็นเหลือความคิดมันนัก โจโฉจึงว่าซึ่งเอียวฮอง หันเซียมออกไปจากเมืองนั้น เห็นจะมีความคิดทำการต่าง ๆ ตังเจี๋ยวจึงตอบว่า อ้ายคนทั้งสองนี้ อุปมาเหมือนเสือไม่มีเขี้ยวแลนกหาปีกมิได้ ซึ่งจะคิดประการใดนั้นท่านอย่าวิตกเลย ข้าพเจ้าเห็นว่านานไปก็จะได้ตัวเป็นมั่งคง

โจโฉได้ฟังดังนั้นก็คิดว่า ตังเจี๋ยวนี้พูดจาคมสัน จึงปรึกษากับตังเจี๋ยวว่า เมืองลกเอี๋ยงนี้เป็นอันตรายด้วยเพลิงไหม้เราจะคิดประการใด ตังเจี๋ยวจึงตอบว่าท่านยกทหารเข้าไปกำจัดลิฉุย กุยกีนั้น พระเจ้าเหี้ยนเต้แลขุนนางทั้งปวงก็ค่อยมีความสุขขึ้นเพราะท่าน บัดนี้ท่านจะทำนุบำรุงแผ่นดิน แลรักษาพระเจ้าเหี้ยนเต้สืบไปด้วยความสุจริตนั้น ความชอบของท่านก็จะมียิ่งขึ้นไปเป็นอันมากแต่จะตบแต่งค่ายคูประตูหอรบในเมืองลกเอี๋ยวให้บริบูรณ์ขึ้นนั้น ข้าพเจ้าเห็นยังขัดสนอยู่ ด้วยขุนนางแลราษฎรทั้งปวงยังมิได้ตั้งตัวได้ เพราะขัดสนข้าวปลาอาหาร แล้วเกลือกจะมีราชการสงครามมาก็จะลำบากแก่ทหารท่าน ขอให้เชิญเสด็จพระเจ้าเหี้ยนเต้ไปตั้งอยู่ ณ เมืองฮูโต๋ พระเจ้าเหี้ยนเต้แลขุนนางทั้งปวงก็จะมีความยินดีด้วย เหมือนหนึ่งท่านนิมิตเมืองใหม่ถวายได้ทันที หัวเมืองแลราษฎรทั้งปวงก็จะสรรเสริญท่านมิให้ลำบากแก่ไพร่ ซึ่งข้าพเจ้าว่านี้ขอให้ท่านดำริดูจงควร